W bagnistej dawniej dolinie Czarnej Przemszy, stoją ruiny zamku biskupów krakowskich książąt siewierskich. Początki zamku sięgają XIV w., a jego śladami są pozostałości konstrukcji drewniano-kamiennych, odkrytych w czasie prac archeologicznych. Zamek byt wielokrotnie przebudowywany przez biskupów krakowskich Piotra Tomickiego, Franciszka Konarskiego i po potopie szwedzkim przez Andrzeja Trzebickiego, W ostatnim okresie użytkowania przypadającym na XVIII w. był to zamek czteroskrzydłowy, zgrupowany dookoła zbliżonego do czworokąta dziedzińca. Styl zamku specjaliści określają jako renesansowy z fragmentami gotyckimi. Najlepiej zachowanymi częściami zamku są beluard oraz wieża zwana szlachecką. Beluard zbudowany z kamienia łamanego na planie prostokąta o półkolistym zamknięciu, bronił dostępu do bramy znajdującej się w przyziemiu wieży. Wieża zbudowana została z cegły, kamienia łamanego i bloków kamiennych, pokryta była do połowy XIX w. wysokim dwuczęściowym barokowym hełmem. W latach 70-tych naszego stulecia przeprowadzono remont beluardu i piwnic oraz wzniesiono mur od strony południowej.
