Muzeum Indiańskie im. Sat-Okha
Muzeum położone jest w przepięknej, nieskażonej okolicy Borów Tucholskich, w pobliżu rezerwatu przyrody. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się hotel, stadnina koni oraz restauracja, dające możliwość przyjemnego wypoczynku oraz organizacji atrakcyjnych imprez, takich jak ognisko, przejażdżki konne, spacery po lesie czy też spływ rzeką Brdą. Przy odrobinie szczęścia możecie spędzić czas w towarzystwie polskich Indian, o każdej porze roku rozbijających swoje tipi na malowniczej polance w pobliżu muzeum...
Opracowanie z broszury z Muzeum
Sat-Okh (w języku shawnee - Długie Pióro), właśc. Stanisław Supłatowicz, (ur. prawdopodobnie 15 kwietnia 1920 w Kanadzie, zm. 3 lipca 2003 w Gdańsku) - żołnierz AK, pisarz, gawędziarz, artysta.
Urodził się, jak sam twierdził, w "ukrytej wiosce" Indian w dorzeczu rzeki Mackenzie w Kanadzie. Był synem Polki, uciekinierki z Syberii, Stanisławy Supłatowicz, oraz Leoo-Karko-Ono-Ma (Wysokiego Orła) - Indianina, wojennego wodza plemienia Shawnee (Szawanezów, Szaunisów). W jednym z programów telewizyjnych dla dzieci wspomniał, że jego prapradziadem był sam Tecumseh - sławny wódz Szawanezów. Wychowywał się wśród Indian do 1936. W 1937 przybył wraz z matką do Polski. Wojna zastała go w Radomiu. Po wojnie zmuszony został do przyjęcia imienia i nazwiska matki (w wersji męskiej - Stanisław), odjęto mu też dwa lata w metryce - według niej urodził się w 1922, a nie w 1920.
W 1940 został aresztowany przez gestapo i skierowany do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. W czasie transportu do obozu wyskoczył z wagonu bydlęcego i uciekł. Został żołnierzem Armii Krajowej (pseud. Kozak), walczył w rejonie Gór Świętokrzyskich. Wielokrotnie ranny, za męstwo w walce odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po wojnie za przynależność do AK został aresztowany i uwięziony. Po uwolnieniu przez wiele lat pływał jako marynarz na statkach Polskich Linii Oceanicznych, w tym na MS Batory. Osiadł na stałe w Gdańsku, założył rodzinę.
W 1958 zaczął pisać książki odnoszące się do swojej indiańskiej przeszłości, tłumaczone na wiele języków świata. W latach 70. uczestnik licznych spotkań autorskich i telewizyjnych programów dla młodzieży ("Teleranek", "Ekran z bratkiem"😉. Uważany za jednego z pionierów ruchu indianistów w Polsce, współtwórcę i czołową postać nieformalnego Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian (PRPI). Z upodobaniem zajmował się także wyrobem indiańskiego rękodzieła, sporo malował, pisał też wspólnie z Yackta-Oya.
Zmarł 3 lipca 2003 w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku. 8 lipca został pochowany na cmentarzu "Srebrzysko".
Jest wiele nieścisłości dotyczących pochodzenia i biografii Sat-Okha. Matka, wyrabiając mu w Polsce metrykę zatroszczyła się by nie pojawiły się w niej żadne informacje o jego pochodzeniu. Wielu dziennikarzy i reporterów ubarwiało jego historię, dopasowując ją do aktualnych wymogów politycznych, lub własnych celów. Niektórzy badacze biografii Sat-Okha kwestionują jego indiańskie pochodzenie twierdząc, iż urodził się w latach 20. XX w. Radomiu lub na terenie b. ZSRR. Jednocześnie 62% uczestników ankiety na internetowej stronie PRPI uznało w 2005 r., że od tego, gdzie się urodził, ważniejsze jest, jakim był człowiekiem i twórcą.
Bibliografia:
"Ziemia słonych skał" (1958)
"Biały mustang" (1959)
"Dorogi schodjatsja" (w jęz. ros., wspólnie z Antoniną Leonidovną Rasulovą) (1973)
"Powstanie człowieka" (1981)
"Fort nad Athabaską" (wspólnie z Yackta-Oya) (1985)
"Głos prerii" (1990)
"Tajemnica Rzeki Bobrów" (1996)
"Serce Chippewaya" (1999)
"Walczący Lenapa" (2001)
www.wikipedia.org.pl
