Pokonać grawitację

Szukam więc dalej, a że kto szuka ten znajduje, to i mnie to dopadło. Skok ze spadochronem. Wow. Adrenalina rośnie na samą myśl. Namawiam koleżankę (taką samą wariatkę jak ja) i jedziemy. Jeszcze tylko zrzuta na paliwo, wyznaczanie trasy Lublin – Chrcynno i lecimy. Tzn. jeszcze jedziemy.

Docieramy po kilku godzinach. Jest 14. Na miejscu dostajemy ślinotoku, bo ci piloci to taaaaakie ciacha, ze mucha nie siada. Przechodzimy 15 minutowe szkolenie, odziewamy się w kombinezony. I….ogarnia mnie panika. Myślę; a jak spadnę? A jak się nie otworzy? A jak się odepnę? A jak to, a jak tamto? Jakimś cudem docieram do samolotu i wznosimy się na magiczną wysokość 4 tysięcy metrów. To właśnie z tej wysokości będziemy spadać. Ja z moim pilotem jesteśmy w ostatnim tandemie, więc teoretycznie mam jeszcze chwilę na łudzenie się, ze ja tu tylko tak sobie, towarzysko. Obok mnie moja kamerzystka, bo mamy wykupiony lot z filmowaniem, pokazuje jak skoczkowie życzą sobie powodzenia. No dobrze, ze tylko gestami, bo jakbym usłyszała np. połamania nóg to nie wiem czy bym wyskoczyła.

, Ane TA

Adrenalina osiąga poziom wrzenia, widzę Dorotkę, która siedzi na progu i staram się pohamować moją cholerną wyobraźnię. Teraz nasza kolej. Słyszę komendę przesuwania się na próg. Nogi mi odjęło i nie wiem czy ze strachu czy z ciasnoty uprzęży. Dawno nie byłam tak blisko z żadnym mężczyzną . Siedzimy na krawędzi, kamerzystka obok, patrzę w dół a tam nic tylko chmury: raz, dwaaaaa i na trzyyyyyyy spadamy.

Świat oszalał, raz słonce, raz chmury, wszystko wiruje, w uszach mi świszcze, nie mogę oddychać, oczy mi łzawią, obracamy się wokół własnej osi, robimy fikołki i nagle: jest pięknie, widzę Wicię (kamerzystkę), która mi macha i się śmieje. Dociera do mnie, ze frunę, podnoszę do góry kciuk, żeby dać znać, ze ok, zaczynam krzyczeć z radości. Wciąż spadamy na zamkniętym spadochronie więc pokazanie coś rękami jest bardzo trudne. Oddech mam już ustabilizowany, bo pomogłam sobie apaszką, którą nasuwam na usta. Miliony myśli przebiegają przez głowę, których i tak już teraz nie pamiętam.

, Ane TA

Nagłe szarpnięcie i unosimy się znów lekko w górę. Spadochron otwarty a my dryfujemy po niebie. Jeszcze chwila jakiś wygibasów (których fachowej nazwy nie pamiętam) i kierujemy się do lądowania. Gładko poszło. Na ziemi prawdziwy szał, Dorota już na mnie czeka, rzuca mi się na szyję i piszczy w ucho. Obowiązkowe fotki z naszymi Panami, certyfikat w dłoń i do autka. Ja się uspokajam łykiem wody ognistej, Dorka prowadzi. Wracamy…..z głowami wciąż w chmurach.

Polecam. Było fantastycznie.