W chwili obecnej na całość Muzeum składają się: skansen, oddalony ok. 3km od centrum miasta, budynek synagogi (poł. XIX w.), w którym zlokalizowano stałą wystawę obrazującą historię Kolbuszowej, oficyna podworska (2 poł. XVII w.), która po gruntownym remoncie mieści biura Muzeum oraz spichlerz w Dzikowcu (1787 r.), będący zapleczem magazynowym. Kolbuszowski skansen zlokalizowano na granicy trzech sąsiadujących ze sobą miejscowości: Kolbuszowej, Kolbuszowej Górnej i Domatkowa. Ogólna jego powierzchnia wynosi ok. 26 ha. Ekspozycja została podzielona na dwa główne sektory: lasowiacki i rzeszowiacki. W każdym z nich odtwarza się tradycyjną zabudowę wsi z elementami charakterystycznymi dla danej grupy etnograficznej. Całości dopełnia otoczenie krajobrazowe: ogródki przydomowe, pola uprawne i zieleń rozdzielająca poszczególne zagrody. Zabudowę skansenu wkomponowano w urozmaicony teren porośnięty lasem i zagajnikami, dzięki czemu udało się oddać naturalny krajobraz dawnej wsi puszczańskiej. Sektory dzieli w sposób naturalny duży staw hodowlany (ok. 4 ha) oraz przepływający przez skansen potok Brzezówka. Przed wejściem do wiejskiego sektora lasowiackiego usytuowano budynki charakterystyczne dla małomiasteczkowego budownictwa wschodniej Małopolski: chałupę dworkową przeniesioną z Sędziszowa Małopolskiego (poł. XIX w.) pełniącą obecnie funkcję recepcyjno - konferencyjną, chałupę z Żołyni (1815 r.) i spichlerz z Ropczyc (k. XVIII w.). Jako swoistą ciekawostkę architektoniczną pokazuje się tu również ul pawilonowy z Lubaczowa (pocz. XX w.), będący przykładem zmieszania elementów architektury miejscowej z elementami zapożyczonymi z terenów Austrii. Tak jak i wiele innych parków etnograficznych w Polsce, skansen w Kolbuszowej, mimo ustawienia ok. 50 obiektów, jest ciągle w budowie. Stałych zabiegów konserwatorskich wymagają nie tylko obiekty przenoszone ale i już stojące. Przy tym brakuje jeszcze niektórych typowych dla prezentowanych obszarów zagród ("józefińska" w sektorze lasowiackim, czy biedniackie w rzeszowiackim), a także zagród i urządzeń z ekspozycjami obrazującymi rzemiosła i przemysły prezentowanych terenów: folusze, piece do wytopu smoły i mazi, nie mówiąc o uzupełnieniu o brakujące obiekty zagród już przeniesionych. Brakuje także obiektów nieodłącznie związanych z dawną wsią i niezbędnych dla jej pełnej rekonstrukcji (kościoła, dworu, leśniczówki). Dopiero po ich pozyskaniu będzie można mówić o w miarę pełnej ekspozycji dającej obraz wsi Lasowiaków i Rzeszowiaków.
