Unieście – niewielka miejscowość w powiecie koszalińskim . Od pewnego czasu praktycznie „zlała się „ z Mielnem. Tylko tabliczki mijane przy drodze informują , iż kończy się Mielno a zaczyna Unieście.
Miejscowość nadbałtycka , jak zdecydowana większość w okolicy jest nastawiona na turystykę. Oczywiście rybołówstwo i wszystko co z przetwórstwem ryb się wiąże , też jest zajęciem sporej grupy ludności .
Toteż będąc w Unieściu oczywiście pierwsze kroki skierowaliśmy na przystań .
Wokół przystani powstała cała infrastruktura, wędzarnie, smażalnie ryb, trochę punktów małej gastronomii , z największą o nazwie Tawerna.
Wszędzie wystrój zgodny z tematyką . Przed niektórymi punktami czy wędzarniami manekiny rybaka bądź marynarza ( naturalnej wielkości ) zachęcają do zakupów .
Obok przystani niewielkie molo (!?) choć chyba to słowo mocno na wyrost powiedziane. To raczej drewniany niewielki pomost , dość mocno nadgryziony zębem czasu . Nie byłobyto specjalnie godne uwagi , gdyby nie to, iż posiada ono…własny regulamin. Co prawda tylko trzypunktowy , hihihi ale jednak . Uwieczniłam to a jednej z fot i potraktowałam bardziej jako element humorystyczny.
Na molo nie było nikogo poza mewami i śladami ich bytności…..
Tuż przy przystani jest drewniany skansen o nazwie ”Izba rybacka” . Nowopowstały . Zorganizował go miejscowy pasjonat niedawno, w 2014 roku. Jak dowiedziałam się od obsługi jednej z czynnych tuż obok wędzarni , ów pasjonat latami gromadził eksponaty związane z tradycjami regionu…w swoim domu i wokół niego. Podobno kiedyś żona postawiła mu ultimatum. Miał wybierać ona lub eksponaty 😉
Jak widać i wilk syty i owca cała - jak mówi dawne przysłowie . Eksponaty przeniesiono do skansenu , w a domu od razu zrobiło się luźniej. Zapewne jest to zgodne z prawdą.
Szkoda , że skansen czynny tylko w sezonie od maja do września . Obejrzeliśmy z zewnątrz drewniany, niewielki budynek, w którego progi zaprasza wyrzeźbiona w drewnie syrenka .
Mimo nie najlepszej pogody wycieczka udała się 🙂 Zakupy w wędzarni również .
