Wrocław Euro 2012
Kamienica Pod Błękitnym Słońcem – średniowieczna kamienica na wrocławskim Rynku, gruntownie zmodernizowana w 1670 roku przez jej ówczesnego właściciela Georga Miltnera. Zrealizowano wówczas nowy wystrój fasady wraz z obramieniami lukarn w połaci dachu, przebudowano część wnętrz kamienicy i wydzielono sień, którą udekorowano potem sztukaterią.
Później właścicielem domu został Johann August von Riemer und Riemberg, następnie wdowa po nim - Maria Rosina, potem wójt i notariusz (otrzymał on tytuł szlachecki i stanowisko syndyka rady miejskiej) Johann Christoph Wolf. Od czasu kolejnej przebudowy w 1804 fasada kamienicy ma wystrój empirowy. Sztukateria (konserwowana w latach 90. XX wieku) widoczna w sieni, gabinecie oraz w przedpokoju. Dodatkowo dwie ostatnie izby ozdobione kaflami w typie delft./wikipedia/
Kamienica Pod Siedmioma Elektorami (Haus Zu Sieben Kurfürsten) – renesansowa kamienica na wrocławskim Rynku z XIII wieku. Odznacza się bogatymi zdobieniami (malarstwo iluzjonistyczne, barokowe freski z podobizną cesarza Leopolda I oraz siedmiu elektorów). W tympanonie umieszczony został habsburski orzeł. W XVII w. kamienicę nazywano Köbersche Haus albo Stellenfeldsche Haus.
Przebudowywana była kilkakrotnie, m.in. po 1672 roku w wyniku modernizacji powstał nowy portal oraz obramowania okien. Fasada budynku została wzbogacona o bogatą dekoracje malarską przedstawiającą elektorów Rzeszy i cesarza Leopolda I. Około 1730 roku wykonano stolarkę oraz bogatą kratę nadświetla portalu. Polichromię fasady i dekoracje malarskie odnawiano latach 1783 (pod kierunkiem Adalberta Longinusa Höckera), 1865 (pod kierunkiem Ferdinanda Wagnera z Augsburga), 1989, 1991, 1995 i w 1998 (pod kierunkiem Jana Żelbromskiego).
Właścicielami budynku byli, m.in., w XVII wieku spadkobiercy Kiliana Uthamanna, od 1672 Benjamin Hell von Hellenfeld, potem hrabiowie von Hochberg: Hans Heinrich II, Conrad Ernst Maximilian i Heinrich Carl./wikipedia/
Kościół pw. św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława - pierwotnie klasztorny augustianów-eremitów, później franciszkański, późnogotycki kościół halowy w południowej części Starego Miasta we Wrocławiu .
Ufundowany został dla upamiętnienia porozumienia o prawach do Śląska zawartego między Kazimierzem Wielkim a Karolem IV. Patroni kościoła: św. Wacław, św. Stanisław i św. Dorota symbolizowali Czechy, Polskę i niemieckich osadników. Nawiązuje do tego spotkania także herb Polski, Czech i Śląska znajdujący się na wschodniej fasadzie kościoła. Kościół zbudowano pod rządami prowincjała eremitów Nikolausa na działce przy ul. Świdnickiej zakupionej od mieszczan Job Stillego i Jakoba Reymfrieda.
Wrocławski Ratusz (niem. Rathaus zu Breslau, łac. Praetorium, Consistorium) — późnogotycki budynek na wrocławskim Rynku, jeden z najlepiej zachowanych historycznych ratuszy w Polsce, zarazem jeden z głównych zabytków architektonicznych Wrocławia.
Ratusz znajduje się w południowo-wschodnim narożu bloku śródrynkowego (tretu). Dwukondygnacyjny, podpiwniczony, trójtraktowy budynek na planie wydłużonego prostokąta z wieżą i kilkoma przybudówkami powstał w kilku etapach budowlanych na przestrzeni około 250 lat (od schyłku XIII w. aż po wiek XVI). Obecny kształt Ratusz zawdzięcza restauracjom przeprowadzonym od XIX do XXI wieku.
Współcześnie Ratusz mieści oddział wrocławskiego Muzeum Miejskiego — Muzeum Sztuki Mieszczańskiej, stanowiąc niejako jego główny eksponat. Ponadto w Ratuszu odbywają się różnego rodzaju uroczystości, przyjmowani są tam odwiedzający Wrocław dostojnicy. Ratusz można zwiedzać od środy do soboty w godzinach 10.00-17.00, w niedzielę od 10.00-18.00. W środę wstęp jest bezpłatny.
W piwnicach Ratusza znajduje się Piwnica Świdnicka, jeden z najstarszych lokali gastronomicznych w Europie./Wikipedia/
Hotel Monopol we Wrocławiu przy ul. Heleny Modrzejewskiej – wybudowany w 1892 w stylu Art Nouveau na miejscu przykościelnego (kościoła św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława) cmentarza i klasztoru (w 1817 przekształconego na areszt, później przeniesiony w 1852 w sąsiedztwo sądu przy ul. Podwale). Plac po areszcie pod koniec XIX wieku kupili za 600 tys. marek wrocławscy Żydzi – bankier Wallenberg Pachaly i architekt Karl Grosser; postawili tu dom handlowy i hotel, w którym znajdowało się 69 pokoi, w tym 21 pokoi jednoosobowych, 46 dwuosobowych oraz 2 apartamenty. Najmniejsze pokoje miały około 10 m² powierzchni, apartamenty - do 36 m² i według standardów końca XIX wieku zaliczały się do luksusowych. /Wikipedia/
Kościół Bożego Ciała we Wrocławiu /widok od ul.Bożego Ciała/ – kościół byłej komandorii joannitów, położony przy dzisiejszej ulicy Świdnickiej nr 26.
Joannici, sprowadzeni na Śląsk w XII wieku, otrzymali dobra w pobliżu Wrocławia, m.in. we wsi (dziś osiedlu) Gaj na południe od miasta, w XIII wieku: z 1273 pochodzą zapiski o zakupie ziemi w sąsiedztwie kurii joannitów przez mieszczanina Henryka, syna Herdana.
W roku 1320 wspomina się już kościół (zamiennie – kaplicę) pod wezwaniem Bożego Ciała (Corpus Christi), w 1351 wzmiankowano kościół szpitalny Joannitów. W 1369 wybudowano krużgankowe połączenie kościoła ze znajdującą się po przeciwnej stronie ul. Świdnickiej komandorią zakonu.
Współczesna gotycka bryła kościoła z czerwonej cegły pochodzi z pierwszej połowy XV wieku. Kościół, położony przy murach miejskich i przy jednym z głównych bastionów fortyfikacji miejskich przy Bramie Świdnickiej, stanowił też obiekt o znaczeniu strategicznym (niektóre, nieistniejące już dziś, wieżyczki tego kościoła służyły bezpośrednio celom obronnym), co zresztą w jego historii odbiło się kilkakrotnie bardzo boleśnie./Wikipedia/
Dworzec Wrocław Główny został wybudowany w latach 1855-1857 w stylu angielskiego neogotyku. Autorem projektu budynku był architekt królewski Kolei Górnośląskich Wilhelm Grapow. W późniejszych latach dworzec był wielokrotnie przebudowywany. Zmieniano również kolejne elementy dekoracyjne wnętrz, zgodnie z duchem ówczesnych lat. Trwający od 2010 roku proces modernizacji budynku ma na celu przywrócenie mu dawnego blasku sprzed lat. Prowadzone są szeroko zakrojone prace renowacyjne (w ramach projektu Odtworzenie Zabytkowego Historycznego Kompleksu Dworca Wrocław Główny z przebudową kolejowej infrastruktury technicznej), a sam gmach jest stopniowo malowany na kolor pomarańczowy, który według naukowców jest pierwotną barwą dworca. Całość inwestycji, za którą odpowiedzialna jest firma Budimex to 325 mln złotych.
Pierwotnie w miejscu głównego hallu dworca głównego znajdował się równoległy do dworca peron. (Podwyższenie, ciągnące się wzdłuż hallu to właśnie pozostałości dawnego peronu). Plac przed głównym wejściem pokryty był zielenią z piękną fontanną. Budynek został zaprojektowany w sposób bardzo funkcjonalny, przy bocznych wejściach znajdowały się luki bagażowe, telefony oraz telegrafy. Na dworcu funkcjonowały aż 4 poczekalnie, przeznaczone dla pasażerów I, II, III i gości specjalnych oraz restauracja.
W takiej formie dworzec funkcjonował aż do przełomu XIX/XX wieku. Wtedy rozpoczęła się kolejna rozbudowa gmachu. Powstało 5 nowych peronów, zlikwidowano pobliski skład węgla, ułożono kamienną posadzkę, zmodernizowano kasy biletowe i zwiększono powierzchnię poczekalni.
II wojna światowa nadała gmachowi nowego znaczenia, w związku z dogodnym połączeniem kolejowym z Berlinem. Pod powierzchnią dworca zbudowano schrony przeciwlotnicze, składy broni, amunicji i żywności. Po wojnie w celu zapewnienia dodatkowego bezpieczeństwa na dworcu głównym powstał posterunek policji. W 1947r. w gmachu powstało kino dworcowe, które do dziś funkcjonuje./http://www.glowny.wroclaw.pl/
