Zamek w Toszku.

Gród w Toszku powstał w X wieku, jako gród drewniano-ziemny. W XII wieku została utworzona kasztelania, o czym poświadczają wzmianki z roku 1222 oraz późniejsze zapiski wymieniające kolejnych trzech kasztelanów: Jakuba, Jaksę i Zwigora.
Zamek murowany powstał na przełomie XIV i XV wieku, wzniesiono wtedy mury otaczając dość nieregularnie znaczny obszar wzgórza. Od północy i zachodu biegły prostopadłe do siebie odcinki muru, a murem biegnącym po łuku od południa i wschodu był zamknięty dziedziniec. Wjazd prowadził od strony wschodniej przez przerzucony nad przekopaną fosą most. Do bramy prowadziło wysunięte znacznie w stronę fosy przedbramie.
Zamek przez jakiś czas był siedzibą książąt piastowskich z opolskiej linii.
W okresie rozbicia dzielnicowego gród kasztelański w Toszku należał do kolejnych książąt śląskich. Największe znaczenie zamek w Toszku osiągnął w okresie panowania księcia toszeckiego Przemysława w XV wieku, który odbudował zamek po zniszczeniach spowodowanych przez najazdy husyckie, a z zamku uczynił swoją stałą rezydencję.
Po bezpotomnej śmierci Jana II Dobrego w 1532 roku zamek toszecki wraz z księstwem opolsko – raciborskim przeszedł jako lenno królów czeskich w ręce Habsburgów.
Habsburgowie wydali zamek w zastaw Fryderykowi von Redernowi w 1557 roku, a następnie Jerzemu Fryderykowi Redernowi, który w 1592 roku wykupił zamek wraz z Toszkiem i Pyskowicami. Po pożarze zamku w 1570 roku zamek został odbudowany i rozbudowany w stylu renesansowym, dobudowano zabudowania mieszkalne do budynku bramnego. Na zamku toszeckim Redernowie panowali do śmierci Jerzego II Rederna w 1637 roku.
W okresie 1638 – 1707 zamek był w posiadaniu rodu Colonnów. Zamek zawdzięcza im kolejny okres świetności, dzięki zasadniczej jego przebudowie w latach 1650 – 1666, co do dnia dzisiejszego upamiętnia inskrypcja nad bramą o treści: CASPAR COMES COLONNA 1666. W efekcie dobudowy zamek obronny przemienił się w wygodną rezydencję magnacką, która nie miała sobie równych w tej części Górnego Śląska.
W 1791 roku zamek kupił baron Adolf von Eichendorff, pan na Łubowicach i ojciec wielkiego poety romantycznego Josepha von Eichendorffa. Zamek tylko przez 6 lat pozostawał własnością Eichendorffów, ale wywarł ogromne wrażenie na przyszłym poecie w jego najwcześniejszych latach życia. Wspominany przez niego w jego utworach „zamek ów na wzgórzu ciszy” jest właśnie toszeckim zamkiem, poeta przebywał w nim w dzieciństwie wiele razy.
Baron von Eichendorff sprzedał zamek w 1797 roku hrabiemu Franciszkowi Adamowi Gaschinowi. Jego właścicielami stali się Gaschinowie (w okresie 1797 – 1840), z którymi wiąże się toszecka legenda o złotej kaczce. W 1811 roku na zamku wybuchł pożar, który doszczętnie strawił zabudowania mieszkalne. Starająca się wydostać z płomieni Gizela Gaschin, żona ówczesnego właściciela zamku Leopolda Gaschina, zdołała zabrać złotą kaczkę siedzącą na 11 złotych jajkach, by w trakcie ucieczki zakopać ją w podziemnym przejściu. Wkrótce hrabina Gizela zmarła, a złotej kaczki dotąd nie odnaleziono.
Po wielkim pożarze zamek pozostał ruiną, a Gaschinowie wybudowali sobie w Toszku pałac, wykorzystując materiały budowlane zniszczonego zamku. W 1840 roku ruiny zamku zostały sprzedane. W latach dwudziestych hrabia Kurt Hubert Guradze przekazał go w użytkowanie młodzieży, a w rękach rodziny Guradze zamek znajdował się do II wojny światowej.
Po II wojnie światowej zamek pozostawał malowniczą ruiną. W latach 1957 – 1963 został częściowo odbudowany, stając się odtąd siedzibą toszeckich placówek kultury, ostatnio Centrum Kultury ,,Zamek w Toszku''. Na zbudowanej scenie na dziedzińcu zamku odbywają się różne imprezy kulturalne, które zachęcają do odwiedzin zamku. Znajduje się także tam kawiarnia, ogródek piwny, a w baszcie, którą można zwiedzać jest muzeum.

Więcej informacji o zamkach (nie tylko o tym ) znajdziesz na http://www.zamkipolskie.com/