Świdnica i Kościół Pokoju

Świdnica jest miastem leżącym w południowej części Równiny Świdnickiej w województwie dolnośląskim. Przez Świdnicę przepływa rzeka Bystrzyca. Miasto liczy około 67 tysięcy mieszkańców.
Ze względu na swą burzliwą historię i dynamiczny rozwój Świdnica posiada wiele cennych zabytków architektury sakralnej, mieszczańskiej jak i przemysłowej. Miasto to pozwoliło zachować drugi co do wielkości (po Wrocławiu) zespół zabytkowej architektury do czego przyczyniło się uniknięcie zniszczeń w czasie II wojny światowej. Lata powojenne nie przysłużyły się świdnickiej starówce, która jest od kilku lat sukcesywnie restaurowana. Plan rewaloryzacji starego miasta zakłada kompleksowe prace renowacyjne miejskiej starówki. Nocą wiele z kamienic na rynku, oraz niektóre obiekty starego miasta są iluminowane.
Najważniejszym zabytkiem Świdnicy to wpisany na listę dziedzictwa światowego kościół Pokoju. Tutaj znajduje się jedna z najwyższych w Europie i trzecia pod względem wysokości wieża w Polsce- wieża katedry św. Stanisława i św. Wacława mierząca aż 103m. W mieście mieści się kilka zabytkowych kościołów z różnych okresów architektonicznych.
Kościół Pokoju zwany inaczej "Kościołem bez gwoździa" to najbardziej znany zabytek Świdnicy. Został wybudowany w latach 1652-1657. Na Śląsku szerzyła się wówczas kontrreformacja. Wyznawców tej zreformowanej wiary pozbawiono możliwości korzystania ze świątyń katolickich, oraz nie pozwalano na budowę własnych kościołów. Jako jedni z pierwszych, Świdniccy protestanci wystąpili z petycją do cesarza o pozwolenie na budowę kościoła. Załatwienie formalności trwało trzy lata. W 1652 roku cesarz wydał zezwolenie na budowę trzech kościołów: w Świdnicy, Jaworznie i Głogowie. Postawiono takie warunki jak: Kościół nie mógł mieć kształtu normalnej świątyni. Nie można było użyć materiałów stałych (cegła, kamień). Kościół musiał stanąć na co najmniej na strzał armaty od murów miasta Budowę prowadzono wspólnym wysiłkiem całego miejscowego społeczeństwa ewangelickiego od 1652 roku. Budowę zakończono pięć lat później, ale wnętrza rozbudowywano jeszcze przez dłuższy czas.
Kościół został zbudowan na planie greckiego krzyża wg projektu A. Saebischa. Nakazem cesarza świątynia nie ma dzwonnicy i wieży. Zastosowano konstrukcję ryglową, polegającą na ustawieniu szkieletu z bali drewnianych i wypełnieniu pól między belkami mieszaniną gliny, siekanej słomy, i kurzego białka jako elementu wiążącego. Do głównej bryły kościoła dobudowano jeszcze szereg przybudówek, mieszczących dodatkowe loże, bądź stanowiące do poszczególnych lóż na emporach ławy. Całość pokryta jest gontem. Ołtarz oraz ambonę wykonał rzeźbiarz świdnicki G. Hoffmann, a polichromię stropu 2 malarze: K. Kalicki i K. Suessenbach. Charakterystyczne dla wystroju kościoła jest łączenie dekoracji artystycznej z cechową, rzemieślniczą. Organy na chórze należą do największych w Polsce Do nawy głównej przylega tzw. hala chrztów z portretami wszystkich kolejnych duszpasterzy kościoła oraz barokowa chrzcielica. Dzięki emporom i lożom rozwiązany został problem miejsc dla wiernych. Jest ich w kościele 7,5 tys., z tego 3 tys. miejsc siedzących.
Kościół p.w. Św. Stanisława i Św. Wacława powstał na przełomie XIV i XV w, ale początek wznoszenia budowli określa się na 1330 rok. Budowa trwała ponad 150 lat. Fundatorem był Bolko II. Kościół - to trzynawowa bazylika późnogotycka, zorientowana w kierunku wchód-zachód. Widoczna z daleka, wieża ma 103 metry wysokości i jest to najwyższa wieża na Śląsku. Na uwagę zasługuje późnogotycka rzeźba Św. Anny Samotrzeciej, umieszczona jest ona pomiędzy portalem północnym a środkowym zachodniej fasady. Wchodząc do wnętrza uderza przede wszystkim ogrom budowli. Nawa główna ma 71 metrów długości, 10 metrów szerokości i 25 metrów wysokości. Szerokość trzech naw wynosi łącznie 27 metrów. Do naw bocznych dobudowywano w różnych okresach 6 kaplic. Pod prezbiterium znajduje się ciekawa, dwunastoboczna kaplica przypominająca kryptę. Powoduje to wyraźne wyniesienie prezbiterium i głównego ołtarza na poziom kościoła. Na przełomie XVII i XVIII wieku jezuici zapewnili nowy, barokowy wystrój świątyni. Większość rzeźb i ołtarzy wykonała J. Riedl, a tzw. orkiestra niebiańska, zdobiąca organy wykonał J. Webera.
Chodząc po rynku Świdnickim można się czuć jak na lekcji architektury. XIV-wieczny ratusz był wielokrotnie przebudowywany np w stylu renesansowym i barokowym. Wiele kamienic na rynku jest wpisanych do rejestru zabytków. W narożnikach rynku stoją barokowe fontanny, m.in. z postacią Neptuna, Atlasa i herbem miasta, wyrzeźbione przez lokalnego artystę.