Przez Dolinki Podkrakowskie: Dolina Kobylańska, Dolina Będkowska, Dolina Szklarki

Sierpień rozpoczęliśmy jurajską wędrówką szlakiem Dolinek podkrakowskich. Trasę rozpoczęliśmy w Kobylanach, a nasze kroki podążyły wraz z żółtymi znakami, przynajmniej tak na początku myśleliśmy, ale już po chwili okazało się, że jednak nie do końca. Zamiast zejść na dno Dolinki Kobylańskiej wyszliśmy na górę, 

z której nie bardzo dało zejść, dodając jeszcze do tego psa – było to najzwyczajniej niemożliwe. Zawracamy i szukamy żółtych oznaczeń. Po chwili kręcenia się, zauważamy w głębi lasku oznaczenie – interesujący jest sposób znakowania w głębi lasu, bez znaków do niego prowadzących, ale na Jurze już przywykliśmy do takich zagadek. Istnieje lepszy dojazd i dojście do wylotu dolinki, bardzo dobrze oznaczone, jednak ja jak zwykle, muszę pokombinować po swojemu z różnymi przygodami.
Teraz, gdy już znaleźliśmy właściwą ścieżkę, po chwili marszu, docieramy do Doliny Kobylańskiej - malowniczej, choć niewielkiej. Tutaj na krótkiej, ale dość szerokiej przestrzeni malowniczo ukazują się nam popularne dla wspinaczy skały, tworząc swoistą bramę, która zaprasza nas do dalszej wędrówki. 

Na odcinku 4 km możemy obserwować rozsiane skały. 

W dalszej części teren jest bardziej gęsty, a ścieżka węższa. Bardziej dziki teren pozwala bardziej odciąż się umysłowo od miejskiej codzienności i całkowicie poddać naturze. Przez cały czas towarzyszy nam strumień Kobylanka, który ratuje psie łapy przed przegrzaniem, a dzień mieliśmy gorący i słoneczny.
Z ciekawostek warto wspomnieć, że malowniczość dolinek nie uszła uwadze reżyserów filmowych i tak ujęcia stąd możemy dostrzec w filmie: Bitwa pod Samosierra oraz Demony wojny wg Goi.
Będąc cały czas na żółtym szlaku, 

docieramy do Będkowic. W "centrum" możemy zrobić sobie krótką przerwę na posiłek, zwłaszcza, że znajduje się tutaj mały sklepik. Stąd jeszcze przez chwilę poruszamy się znajomym szlakiem, docierając do rozwidlenia z niebieskim, który podąża w obydwu kierunkach. Chcąc kierować się w tą atrakcyjniejszą część Doliny Będkowskiej, musimy skierować się w prawo tak też czynimy.
Dolina ta również jest wspinaczkowym rajem. Znajduje się tutaj słynna skała Sokolica – najwyższa skała jurajska – wznosi się ok. 100 m. ponad dnem doliny, a badania wykazały ślady po grodzisku na jej szczycie. 

Większość obszaru posiada charakter wąwozu i tutaj, podobnie jak w poprzedniej dolince, towarzyszy nam szum potoku będkowskiego. Naszym celem jest kontynuowanie marszu żółtym szlakiem, jednak nim opuścimy Dolinę Będkowska, idziemy jeszcze kawałek aby dotrzeć do Wodospadu Szum, który jest najwyższym naturalnym wodospadem Jury, opadającym z 5-metrowe progu skalnego. 

Cała dolinka ma 7 km i na jej drodze jest sporo asfaltu.
Znajdujemy się z powrotem na szlaku żółtym, który prowadzi do Szklar, jednak my odbijamy wraz z czarnymi znakami, które doprowadzą nas do czerwonego szlaku w Dolinę Szklarski. Tutaj ukazują się ostańce skryte wśród lasu. 

W dalszej części wędrówki wychodzimy na bardziej polno-łąkowe rewiry 

i zielonym szlakiem przez Łazy docieramy znów do rozwidlenia niebieskiego szlaku będąc już w tym momencie w drodze powrotnej. Spora część tego odcinka prowadzi niestety asfaltem.
Dalsza część trasy nie idzie już zgodnie z planem. Pierwotne założenie powrotu zielonym szlakiem i dotarcie do Wąwozu Bolechowickiego, z którego już rzut beretem do auta – padło. Padło, ponieważ my padliśmy od słońca i zrezygnowaliśmy ze szlaku prowadzącego odsłoniętym terenie na rzecz powrotu Doliną Będkowską i Doliną Kobylańską.

Generalnie szlaki wiodące przez dolinki są bardzo urozmaicone terenowo: lasy, łąki, strumienie, skałki, a przy tym góra dół wciąż na przemiennie (co doskonale widać na załączonym wykresie. Daje to wiele satysfakcji z takiej wędrówki.
Nasza trasa wyniosła między 26, a 29 km ze względu na krążenie w niektórych punktach, suma podejść jak na Jurę całkiem solidna, bo ponad 800 m., najwyższy punkt 463 m.n.p.m., a przewidywany czas to 7h 47m.