Pałac w Ostromecku

W końcu!!! Po wielu miesiącach, podczas których zawsze coś mi przeszkadzało, a to zima trwała jeszcze, a to wiosna zapomniała, że powinna już się obudzić, koronawirus nie przestawał nas gnębić, psuł mi się rower, rozkładała mnie choroba akurat wtedy, kiedy było ładnie, praca szczerzyła zęby i nie pozwalała się rozerwać..., w końcu znalazłem czas i wyruszyłem na pierwszą  w tym roku wyprawę. Ponieważ forma nie ta, nie planowałem zbyt wyczerpującej wycieczki (i słusznie, jak się okazało), postanowiłem wybrać się do pałacu w Ostromecku pod Bydgoszczą.

Swoją podróż rozpoczynam od Torunia. Samo to miasto wystarczy na kilka dni intensywnego zwiedzania, więc, zostawiając je sobie na inny czas, tylko przez nie „przemykam”, poruszając się siecią naprawdę niezłych ścieżek i tras rowerowych. Tak się akurat składa, że kiedy umieszczałem ostatnią, tegoroczną wycieczkę, świętowałem jubileusz przejechanych kilometrów (34000), a teraz proszę:

Stolicę województwa kujawsko-pomorskiego opuszczam, kierując się drogą rowerową na Unisław – jest to przykład ciekawego pomysłu, od czasu do czasu stosowanego w Polsce, budowania ścieżek na dawnych trasach kolejowych. Idea przednia, wykonanie niezłe, widoki cudne. Las, cisza, od czasu do czasu przejeżdżający rowerzysta, zero samochodów, klaksonów, nerwów, spokój, sielanka, idylla. Tylko lepiej nie zatrzymywać się na czas dłuższy niż 30 sekund, bo mali komarzy  „głodomorkowie” tylko czekają na takie delicje 🙂 Moim pierwszym celem jest obserwatorium astronomiczne znajdujące się w miejscowości o jakże ciekawej i tak trochę średnio pasującej nazwie Piwnice. Okazało się jednak, że, żeby wejść na teren obserwatorium trzeba się wcześniej umówić telefonicznie, więc, robiąc na osłodę zdjęcie nazwy wsi, ruszam w dalszą drogę.

Docieram do miejscowości Zamek Bierzgłowski i ... już powinno być jasne, co będzie celem mojego zwiedzania. 

Jeden z najciekawszych zabytków może na początku nie robić wielkiego wrażenia. To na pewno nie Malbork, ale warto chwilę się tutaj zatrzymać i pooglądać to, co zostało z jednej z najstarszych krzyżackich warowni. Fragmenty murów i międzymurza, zaniedbana fosa.

Obecnie odbudowywany przez Diecezję Toruńską, która stworzyła tu swoje centrum kultury. Jedząc sobie loda w przyzamkowej restauracji, odganiając się od komarów, myślę od tych setkach lat tak doświadczających te mury, człowiek zaczyna wtedy trochę inaczej patrzeć na swoje życie...

Otrząsając się z trochę smutnawych myśli, wyruszam w dalszą podróż, która teraz zaczyna być zdecydowanie trudniejsza. Ścieżki się kończą, za to zaczynają dosyć ostre zjazdy (na początek) i jeszcze większe i bardziej strome podjazdy (tu okazuje się, że moja forma jest daleka od chociażby przeciętnej). Sapiąc jak miech kowalski, mało nie wypluwając płuc, w końcu udało mi się wjechać, a następnie dojechać do Ostromecka.

Sam pałac robi całkiem fajne wrażenie. Chcecie trochę odpocząć, zatrzymując się w hotelu, zjeść posiłek w sympatycznej restauracji? Wydaje mi się, że to może być to, choć – przyznaję – nie znam cen, a i jedzenia nie kosztowałem 🙂 

Na pewno widoki są ładne, a ogrody nie najbrzydsze

Klasycystyczny pałac z eklektycznymi dodatkami też robi wrażenie.

Po obejrzeniu głównego celu mojej wycieczki, wyruszam do Chełmży, skąd mam pociąg do domu. Samo miasto... cóż, na pewno są w Polsce ładniejsze i na tym skończę. Ja, ponieważ czas mnie goni, rzucam tylko okiem na gotycką bazylikę

wchodzę na chwilę do środka

i ... jadę. Po drodze zatrzymuję się tylko, żeby zrobić zdjęcie pomnikowi Charliego Chaplina (nie wiem, czy nie jedynemu w Polsce)

 i ... tyle. Do zobaczenia na polskich i nie tylko szlakach.