Tym razem chciałbym przedstawić Książęcy Zamek Grodziec, który stanął na wysokiej, zalesionej górze. Stanął on na miejscu, gdzie od wieków znajdowały się umocnienia obronne. Swój gród miało tu plemię Bobrzan, a od X wieku istniała tu kasztelania Gradice. Pierwszą warownię wybudował Władysław II Wygnaniec w 1149 roku. Książę legnicki Bolesław sprzedał w 1320 roku Grodziec rycerzowi Swolo z rodu Bożywojów. Prawdopodobnie członkowie tej rodziny wznieśli pierwsze murowane umocnienia. Gdy w 1473 roku książę legnicki Fryderyk I kupił Grodziec, warownia obejmowała budynek mieszkalny oraz wieżę. Książę nakazał budowniczym przeprowadzenie rozbudowy, w wyniku której powstał murowany zamek. Założenie miało kształt wydłużonego sześcioboku łączącego w sobie przedzamcze i zamek górny, który składał się z budynku mieszkalnego zakończonego z obu stron basztami. Wejście na teren zamku wiodło przez bramę bronioną przez masywną wieżę. Całość otaczały potężne mury. W 1505 roku zamek przejął Fryderyk II, który 17 lat później zlecił swojemu architektowi Wendlowi Roskopfowi ze Zgorzelca przebudowę surowej gotyckiej siedziby na renesansową rezydencję. Dom mieszkalny zmienił się nieomal w pałac przyozdobiony licznymi, bogatymi detalami architektonicznymi, takimi jak portale oraz piękne kręcone schody. Powstały też wtedy nowe budynki w obrębie murów górnego zamku, a na terenie przedzamcza po obu stronach bramy wzniesiono dwie basteje. Rezydencja była w XVI wieku miejscem licznych uczt i turniejów organizowanych przez kolejnych książąt legnicko - brzeskich. W czasie trwania wojny trzydziestoletniej książę zaniepokojony przyszłością zamku zamówił w 1625 roku projekt ufortyfikowania warowni umocnieniami bastionowymi. Niestety, plany nie zostały zrealizowane i już osiem lat później zamek bez większego wysiłku zdobyły wojska cesarskie dowodzone przez Albrechta Wallensteina, który ulokował tu swoją kwaterę główną. W 1646 roku zamek został zajęty przez Szwedów, którym pomoc okazała okoliczna ludność wyznania protestanckiego. Warownia została splądrowana, a następnie wysadzona w powietrze. Gdy zamek powrócił do książąt legnicko - brzeskich, ostatni z nich Jerzy Wilhelm nosił się z zamiarem odbudowy obiektu. Plany przekreśliła jego śmierć. Kolejni, wielokrotnie zmieniający się właściciele zamku nie wykazywali należytego zainteresowania losami wiekowych murów. Jeden z nich w 1718 roku wybudował u stóp góry barokowy pałac. Los dla zamku okazał się łaskawszy dopiero w 1906 roku, kiedy to ruiny zakupił pruski von Dirsken. Wynajęty przez niego architekt Bodo Ebhardt (autor odbudowy zamku Czocha) wyczarował z niego neogotycki, iście bajkowy zamek. Mieściły się w nim: hotel, restauracja oraz małe muzeum. Pod koniec II wojny światowej zamek spłonął. Później miał różnych właścicieli. Jednym z nich była Cementownia "Podgrodzie", która w latach 70. rozpoczęła adaptację założenia na ośrodek wypoczynkowy. Wkrótce zarzucono wszelkie prace, a zamek stał się, w 1975 roku, na 4 lata siedzibą Instytutu Sztuki teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Później znów niszczał. Obecnie zamek składa się z przedzamcza i zamku górnego. Na teren przedzamcza wchodzi się przez bramę dolna. Zamek górny składa się z budynku mieszkalnego, w którym godne obejrzenia są portale, klatka schodowa, kaplica z płytkami nagrobnymi z XVI wieku oraz sala rycerska. W otoczeniu starych murów i zieleni na terenie przedzamcza znajduje się mini plac zabaw dla dzieci i zagroda, w której nasze pociechy mogą podziwiać żywe kozy i owce.
