Szlakiem Orlich Gniazd
==Historia==
Początki zamku nie mają udokumentowanej historii. Być może pierwszą drewnianą warownie wznieśli w [[XIV wiek]]u. Toporczykowie którzy od nazwy dóbr Morsko przybrali nazwisko Morskich. Prawdopodobnie byli rycerzami rabusiami za co Król [[Władysław Łokietek]] odebrał im Morsko i oddał wieś w [[1327]] roku klasztorowi w [[Mstów|Mstowie]]. W dokumentach z tego okresu nie wspomina się czy w Morsku istniał zamek jednak przez analogię można przyjąć, że w czasach [[Kazimierz Wielki|Kazimierza Wielkiego]] wzniesiono strażnicę w ramach umocnień na pograniczu Śląska i Małopolski. Możliwe jest również że zamek zbudował książę [[Władysław Opolczyk]] który pod koniec [[XIV wiek]]u przez krótki czas był panem tych okolic. Wzmianka o zamku Bąkowcu i jego dziedzicu Mikołaju Strzale pochodzi z 1390 r. Wiadomo, że następnie burgrabią zamku był Piotr herbu Lis, a w latach 1413-1434 klucz bąkowiecki należał do Jana z Sieciechowic. W [[1435]] roku zamek wraz z przynależnymi dobrami przejął kasztelan sądecki Krystyn z Koziegłów i jego potomni. Na przełomie [[XV]] i [[XVI wiek]]u Morsko posiadali Włodkowie i im przypisuje się wybudowanie nowego murowanego zamku. Wspomina o nim dokument z [[1531]] roku, kiedy jego właścicielem był Piotr Zborowski. Następnie przeszedł w posiadanie rodziny Brzeskich, a po nich w ręce rodu Giebułtowskich.
Zamek "Bąkowiec" zbudowano na wyniosłej skale na planie nieregularnego wieloboku wykorzystując niewielką powierzchnię szczytu skały i przylegającego do niej otoczenia. Kamienna brama której fragmenty zachowały się do dziś prowadziła na mały dziedziniec otoczony murem i czworokątnymi pomieszczeniami położonymi na przeciwległych stronach skały w układzie amfiladowym. Półkoliste [[baszta|baszty]] w narożnikach pełniły rolę obserwacyjną i obronną.
Zewnętrzne mury zbudowano ze starannie dopasowanych kamieni wapiennych, a wewnętrzne partie budowano z kamiennego gruzu zalewanego dużą ilością zaprawy wapiennej. Od strony wschodniej do skały przylegał dziedziniec gospodarczy którego bronił stożkowy nasyp ziemny z owalną basztą oraz suchą fosą. Od strony południowej zamek był zabezpieczony kamiennym murem którego resztki są jeszcze widoczne. Dostęp do zamku był wyłącznie pieszy przez cały system pomostów i drabin. Pomimo dogodnego położenia i dość silnych fortyfikacji które powodowały, że był praktycznie nie do zdobycia przy wykorzystaniu średniowiecznych technik oblężniczych nie odegrał w historii ważniejszej roli.
W czasie [[potop szwedzki|najazdu szwedzkiego]] podzielił los większości zamków na Jurze i opuszczony stopniowo zaczął popadać w ruinę.
== Źródła ==
http://sztejnike.republika.pl/zamki/slaskie/morsko.htm |tytuł = Zamek w Morsku |data dostępu = 14 marca 2008
{{Zamki na Szlaku Orlich Gniazd}}
OKIENNIK WIELKI:
Okiennik Wielki (Okiennik Skarżycki) jest jednym z najciekawszych ogródków wspinaczkowych na obszarze całej Jury. Jego piękne, przekraczające 30 metrów, ściany (drogi są nieco krótsze), to jeden z najpiękniejszych widoków w jurajskim krajobrazie.
Z tą skałą związanych jest wiele legend i historyjek. Warto wspomnieć, że to tu według legend, znajdował się drewniany ogród zbój-rycerzy i tu jurajski Janosik, czyli rozbójnik Malarski ukrył prawdopodobnie część swoich skarbów. W oknie pośród wielu współczesnych bohomazów można znaleĄć grafitti datowane na 1881 i 1936 rok.
Najstarsze potwierdzone wspinaczki na Okienniku to przejścia z roku 1962, choć trudno uwierzyć, że tak okazały masyw skalny umknął uwadze wcześniejszym pokoleniom wspinaczy. Niemniej najstarsza, znana obecnie droga to Komin Kosmonautów (zwany błędnie Kominem Komandosów), pokonany przez Jurka Badurę. W 1965 Jan Junger przeszedł pierwszą trudną drogę na Okienniku. Droga Jungera, jako pierwsza próbowała nagryąć klasycznie, imponujące zerwy Ściany Czołowej Okiennika. Inne wspinaczki z tamtego czasu, to głównie trudne drogi hakowe.
Choć wspinanie klasyczne na Okienniku zaczyna się od połowy lat 70., to jednak prawdziwy eksploracyjny przełom następuje w latach 80. Wtedy powstaje wiele nowych dróg, głównie za sprawą Mirka Wódki i Waldka Podhajnego. Niezwykle istotnym wydarzeniem z punktu widzenia eksploracji masywu, były zorganizowane w 1988 roku zawody o Grand Prix AKA Gliwice. Droga finałowa przygotowana przez Waldka Podhajnego, a pokonana dzień po zawodach w stylu RP przez Piotra Korczaka, stała się jedną z najtrudniejszych linii masywu (Podhajny Grand Prix). W tym samym roku pojawiają się także za sprawą Waldka, pierwsze nowoczesne drogi na Ścianie Czołowej (Dzień Jak Co dzień i Młode Strzelby). Aktualnie Ścianę Czołową pokrywa gęsta siatka dróg, z których najtrudniejsza to Super Akcje VI.6 autorstwa Mirka Wódki.
To właśnie za sprawą Waldemara Podhajnego oraz Mirka Wódki od lat dzieje się najwięcej nowego na Okienniku. Systematycznie wzrasta ilość obitych dróg, a od 1996 roku niezwykle mocno zaangażował się w te prace także Mariusz Dąbrowski, dbając o solidność stałych przelotów i czystość wokół skały.
Fani bulderingu z pewnością zainteresują się ciekawą kolekcją głazów w okolicy, ale najciekawszym problemem pokonywanym bez liny wydaje się Trawers Ściany Czołowej wyceniany, w zależności od wariantu od VI.4 do nawet VI.5+.
Dla dziergaczy także coś się znajdzie... Zaznaczone na schematach drogi bez ringów to wszak DDS-y, ale trzeba podkreślić, że niektóre z nich wymagają naprawdę dobrej psychy. Do klasyków w tej kategorii należy zaliczyć Śląski Filar i Rysę Fijała, obie drogi odnajdziecie na Śląskim Filarze.
Źródlo- www.wspinanie.pl
