Park zdrojowy w Jaworzu
Mieszkam w Bielsku już 10 lat, a dopiero teraz odkryłam to miejsce. I pomyśleć, że znajduje się rzut beretem od mojego domu! Wystarczy wsiąść na rower i za chwilę jestem na miejscu...
Wieczorkiem postanowiliśmy przejść się na spacer do lasu. Ale ciągle chodzić w te same miejsca to nie w moim stylu. Namówiłam M., żebyśmy pojechali do Jaworza pospacerować po parku. On nie przepada za parkami, ale ja tak. W lesie byłoby zbyt zimno i mokro po deszczu. No i daleko do samochodu, w razie gdyby znów zaczęło padać. Dojechaliśmy do centrum Jaworza i zostawili samochód na parkingu tuż obok parku zdrojowego... Tuż przed samochodem rósł potężny grab, o grubym pniu i rozłożystej koronie. Nie mieliśmy pojęcia, że ten to miejsce pełne jest takich właśnie drzew. Ruszyliśmy dobrze utrzymaną, czystą alejką. Było cicho i pusto. Wokół nas żadnych innych spacerowiczów. Z ciekawości sięgnęłam po telefon, by sprawdzić, kiedy miejsce to powstało. XIX wiek i właściciele miejscowości Saint Genois d’Anneaucourt (matko i córko, moje nazwisko mało kto poprawnie wymawia, ale to? Nie chciałabym się tak nazywać) - taka jest geneza parku. Ktoś wpadł na pomysł, ktoś inny zbudował. Na górce po drugiej stronie drogi, Goruszce, w XVIII wieku wybudowano klasycystyczną glorietę. Tam akurat byliśmy już kiedyś przy innej okazji.
Oś kompozycyjna parku biegła z zachodu na wschód i tak właśnie idziemy. Minąwszy spory klomb z drewnianą rzeźbą nie bardzo wiem jeszcze, czego skręciliśmy w lewo pod pomnik, jak się okazało, uwieczniający Józefa Piłsudskiego. Było zbyt ciemno, by odczytać napisy. Dziś park nosi imię wodza. Pomnik ma ciekawą historię, mianowicie pierwsze popiersie Piłsudskiego zostało ukradzione przez Niemców w czasie II WŚ i potraktowane jako łup wojenny, następnie puste miejsce zajęła podobizna komuszka Świerczewskiego, by w latach 90-tych minionego wieku wódz dumnie powrócił na swoje 😉.
Następnie ruszyliśmy szeroką aleją na wschód. Na jej końcu stoi remontowany obecnie kościół Opatrzności Bożej. Z zewnątrz bardzo ładny, prosty, skromy, ciekawa jestem, jaki jest w środku? O tym się przekonam innym razem. Obok świątyni znajduje się mały cmentarz, a podążając ścieżką obok zabudowań dochodzimy do stawu z fontanną. Dalej dochodzimy do amfiteatru, pacu zabaw i siłowni. Następnie wchodzimy na szeroki wał z rosnącymi na nim wiekowymi drzewami i udajemy się do widocznej już tężni. Znajduje się ona nieco na uboczu, natomiast po drugiej stronie parku jest fontanna zdrojowa, akurat nieczynna.
Tężnia jest nowa, wokół niej znajdują się ławeczki, można spacerować, posiedzieć, whatever. Na każdym kroku są kamery, które odwracają się za spacerującymi 🙂. Latem tężnia czynna jest od 8.00 do 20.00 (w pozostałych godzinach pompy są wyłączane). Solanka Zabłocka, bo właśnie ta jest w tężni, słynie z zawartości jodu, magnezu i bromu. Wystarczy posiedzieć tu przez 15 minut, by pozbyć się choć na chwilę kataru i drapania w gardle (przetestowałam).
Myślę, że będę częściej odwiedzać park i tężnię. Solanka to balsam na moje astmatyczne oskrzela. Do tej pory kupowałam ją w aptece i robiłam inhalacje, ale teraz wiem, że mogę w każdej chwili inhalować się na świeżym powietrzu. Szkoda tylko że nie odkryłam wcześniej tego miejsca.
Zdjęcia są troszkę niewyraźne, bo robione wieczorkiem.
